Walentynki~

Czy wiezienie czekoladek aż z Tajwanu miało jakikolwiek sens? Mei wiedziała, że nie. Owe by się rozpuścił i pewnie do tego popsuły po drodze. Nawet jeśli samolotem podróż nie trwała zbyt długo. Wolała więc nie ryzykować i kupić wszystko dopiero po przybyciu na miejsce.
Czuła podekscytowanie idąc ulicami miasta i rozglądając się. W Japonii naprawdę mieli bzika na punkcie Walentynek. Wszędzie widziała pluszowe serca, misie, akcesoria z angielskim "I ♥ you" i oczywiście przeróżne słodycze w kształcie serc. Lizaki, cukierki, ciasteczka. I to czego szukała czyli bombonierki. Do tego dookoła masa szczebiocących nastolatek, kupujących prezenty walentynkowe dla swoich wybranków serca. Mei czuła się jak jedna z nich. W końcu też wyglądała na góra siedemnaście lat i była równie nakręcona co one. Była w doskonałym humorze i czuła, że tak pozostanie do końca dzisiejszego dnia.
Zatrzymała się przy jednym ze stoisk oferujących przeróżne czekoladki walentynkowe. Łatwo było zauważyć, że stoisko postawiono specjalnie na dziś gdyż miało asortyment tylko pod dzisiejsze święto. Opierając palec wskazujący na brodzie, wpatrywała się w przeróżne bombonierki, zastanawiając się, które najbardziej spodobają się Kiku. Zaśmiała się cicho do siebie, wyobrażając sobie jego zaskoczenie.
- Poproszę te - wskazała na jedno z ładniejszych pudełeczek, nie zwracając zbytnio uwagi o jakim smaku są bombonierki. Wyglądało ślicznie i to jej wystarczyło.

Nie czuł, by tego własnie dnia miałoby stać się coś wyjątkowego. W jego kraju ten dzień przeznaczony był dla kobiet, które dawały czekoladki swym sympatiom. Miesiąc później to mężczyźni im się odwdzięczali. Nie myślał o sobie jako o kimś, kto tego dnia mógłby się czegokolwiek spodziewać. Czuł się zbyt stary na takie zabawy. Całe miasto wypełnione było miłością, której on nie rozumiał. Po prostu spokojnie wypełniał swe zadania. Możliwe, że był ktoś, o kim tego dnia myślał, lecz nie śmiał wykraczać poza sferę własnej wyobraźni. Rzeczywistość była zbyt okrutna, by pozwolić istnieć szczęściu. A on sam czuł, że zbyt wiele już zniszczył, by cokolwiek tworzyć. Rozglądał się w okół, wciąż na nowo pozwalając się odurzyć słodką wonią miasta.

Stojąc przy niewielkim stoisku z czekoladkami Mei wyciągnęła portmonetkę ze swojej małej torebeczki by zapłacić za słodycze. Wzięła bombonierkę od sprzedawczyni dziękując jeszcze raz z uśmiechem. Kiedy odwróciła się bok zauważyła w tłumie znajomą twarz. Nie było to takie trudne. Wszyscy dookoła szczęśliwi, weseli, kupujący słodycze. W dodatku większość osób to były nastolatki. W wśród nich jeden poważny chłopak. Młody mężczyzna.
- Kiku! - zawołała tak głośno jak tylko mogła. Stając na palcach zaczęła machać ręką w stronę Japończyka by ten ją zauważył. Zaraz też zdała sobie sprawę, że przecież w drugiej ręce trzyma czekoladki dla niego, więc szybko ją schowała za plecy.

Nagle usłyszał piękny głos, którego nigdy w życiu nie zapomni, który wryty był w jego serce. Spojrzał ku pięknej pannie, której tak dawno nie widział. Tęsknił za tymi pięknymi oczami, jasną skórą, delikatnym uśmiechem i wesołością. Była jego światłem, które siłą wyrwał bratu z ramion, światłem, które i jemu zostało odebrane, lecz które nigdy nie zgasło i choć świeciło w oddali, to wciąż rozświetlało jego serce.
- Mei... - wyszeptał cicho. -Mei! - ruszył ku niej, przedzierając się przez tłum. Starał się mijać ludzi, nie wpadać na nich, niczym cień, przemykający się niezauważenie. Patrzył tylko na nią, tylko ją widziały jego oczy, zaślepione zbyt wyrywającym się ku niej sercem. - Mei...

Ach, zauważył ją. Jak dobrze. Nie musiała dłużej krzyczeć i machać. To pewnie nie było zbyt grzeczne. Już i tak parę osób spojrzało na nią z wyrzutem. Tyle, że Mei się tym nie przejmowała zbytnio. To był dzień zakochanych, walentynki i miała zamiar robić to na co ma ochotę. Sama podeszła ostatnie kilka kroków by stanąć na przeciwko Kiku. Najchętniej to by po prostu rzuciła się na niego i przytuliła. Tyle, że na ulicy nie wypadało robić czegoś takiego. W ogóle nie wypadało robić tego. Poza tym wiedziała, że sam Japończyk ma opory do kontaktu fizycznego i wolała nie wprowadzać go w zakłopotanie. Dlatego też przywitała go po prostu z szerokim uśmiechem.
- Dzień dobry - ukłoniła się leciutko przed nim i zaraz wyprostowała, kierując swoje spojrzenie do góry. Przy niej nawet Kiku wydawał się wysoki. Musiała zadzierać głowę by móc spojrzeć na jego twarz. Ręce cały czas trzymała za plecami. - Co za przypadek, że spotkaliśmy się na mieście akurat kiedy szłam do Ciebie.

- Witaj - powiedział, uśmiechając się delikatnie. Był szczęśliwy, widząc te piękne oczy, zawsze pełne miłości. Podziwiał jej młodość, energię, szczerość i bezpośredniość. Miała wszystko, na co on nie mógł się zdobyć, na co dla niego już było za późno. - Do mnie? Czemu? Jeśli pozwolisz, to będę towarzyszył Ci w tej podróży. Acz najpierw chciałbym jeszcze dokonać zakupu kilku rzeczy. Czy zaszczycisz mnie swym towarzystwem? - zapytał niepewnie, nie wiedząc, czy chciałaby po podróży jeszcze się męczyć, choć jego droga nie miała być długa. Chciał tylko zajść do sklepu po kilka podstawowych rzeczy. Planował upiec ciasto, by chociaż tak osłodzić sobie ten dzień. Teraz jednak chciał zrobić to dla niej, nie dla siebie. Chciał móc zjeść ciasto i wypić herbatę wraz z nią. Nie mógł marzyć o niczym piękniejszym.

Miło było zobaczyć, że Kiku cieszy się na jej widok. Nie była pewna czy nie będzie mu przypadkiem przeszkadzać. W końcu nie wiedziała czy mężczyzna robi coś w walentynki.
- Zakupy? - oczka jej błysnęły - Bardzo chętnie - pokiwała głową energicznie. Mei uwielbiała chodzić na zakupy. Oczywiście najbardziej lubiła kupować ubrania, ale jakiekolwiek zakupy były dla niej czymś przyjemnym. Nawet wyjście do zwykłego marketu.
- A do ciebie to tak wiesz. Bo dzisiaj jest taki dzień - zamilkła. Co powinna powiedzieć? Tajwanka była dobrą mówczynią tylko w sprawach biznesowych. Nie umiała ułożyć żadnych ładnych życzeń. Jak wyrazić to co chciała? Westchnęła cicho, poddając się i wyciągnęła do przodu ręce z bombonierką.
- Wszystkiego najlepszego - spuściła wzrok w dół, nagle tracąc całą pewność siebie.

- Chciałbym umieć Cię zawsze tak łatwo uszczęśliwiać - zaśmiał się cicho. Przyglądał się jej uważnie, czując delikatną aurę tajemniczości, jakby zaraz miało stać się coś, czego się nie spodziewał, nawet, jeśli powinien. Ujrzał podarunek, tak wiele znaczący w tak wyjątkowym dniu. Rozumiał niemy szept jej serca. Zrozumiał krzyk własnego. - Ten prezent... Własnie dzisiaj... Ach... Ja... Dziękuję... - jego głos drżał. Nie potrafił wyrazić swych uczuć. Było ich zbyt wiele, były zbyt nowe i nieznane. Czymże była radość i miłość? Czyż nie oczami tej pięknej kobiety?

- Ale mnie jest łatwo uszczęśliwić - odparła z uśmiechem. Mei nie była wymagająca, potrafiła cieszyć się drobnostkami.
Kiedy Kiku wreszcie się odezwał uniosła spojrzenie do góry by na niego spojrzeć. Chyba się ucieszył na prezent? Nie była pewna, ciężko było jej to stwierdzić. Mężczyzna czasem był trudny do rozszyfrowania. Uśmiechnęła się lekko wciskając mu bombonierki do rąk i opuściła dłonie.
- To... Możemy teraz iść na zakupy, tak? - jej twarz promieniowała szczęściem.

- Potrafisz się cieszyć nawet tańcem kwiatów... I to jest wspaniałe - uśmiechnął się delikatnie, przyciskając do serca bombonierkę - J-jeśli zechcesz mi towarzyszyć - powoli ruszył, spoglądając ku niej, by mieć pewność, iż idzie za nim.

- Nie zostanę tu sama - odparła mu z lekkim uśmiechem. I tak wybierała się do Kiku. Nadal. Choć już dała mu bombonierki. Mogła więc przejść się z nim zamiast iść i czekać na niego pod jego domem.
Zapewne wyglądali dziwnie. Ona taka wesoła i uśmiechnięta, roześmiana. On za to dosyć poważny i spokojny. Ale podobno przeciwieństwa się przyciągają.
- Masz coś konkretnego do kupienia czy tak chcesz zobaczyć po prostu? - zapytała mężczyznę z zainteresowaniem.

- Myślałem nad tym, by upiec ciasto... Więc muszę tylko składniki kupić. A to co kupię zależy od Ciebie - uśmiechnął się delikatnie. - Jakie ciasto chciałabyś zjeść? - spojrzał ku niej, szczęśliwy w środku swego dawno zapomnianego serca. Teraz na nowo przypomniał sobie, iż je posiada, a także, że ta mała istotka potrafi wprawić je w o wiele szybszy ruch, mocniejsze bicie. Nigdy tego nie rozumiał. Lecz czuł, że własnie tego dnia nadejdzie czas, by to pojąć.

- Upiec ciasto? Uwielbiam ciasta. Można by zrobić jakieś owocowe, ale teraz pewnie ciężko o świeże owoce? - zastanowiła się na głos. Mrożone owoce nie były tak dobre jak te świeże. Zresztą, cokolwiek byłoby zjeść fajnie w towarzystwie Kiku. Dawno się nie widzieli i cieszyła się, że może znowu spędzić z nim trochę czasu.
- Właściwie to obojętnie jakie ciasto zrobisz. Ale ale. Czy dzisiaj to nie ja powinnam coś przyszykować? - spojrzała do góry na mężczyznę.

- Można wykorzystać mrożone owoce... Albo zrobić krem owocowy i po prostu zrobić ciasto z kremem albo polewą... - delikatnie się uśmiechnął. - Chciałbym zrobić coś dla Ciebie, by się odwdzięczyć. Ale byłbym szczęśliwy, gdybyśmy mogli zrobić coś razem.

- Ciasto z kremem. I do tego ciasta dać kisiel jakiś, będzie jeszcze bardziej owocowe - ta koncepcja bardzo jej się podobała. Ciasto owocowe było jednym z najlepszych rodzajów ciast. Poza tym Mei uwielbiała owoce. Im słodsze tym lepsze. - Możemy razem upiec to ciasto. I później razem je zjeść przy herbatce - odparła z uśmiechem. Drepcząc sobie obok Kiku rozglądała się dookoła z nieodłącznym uśmiechem na twarzy.

- Zawsze masz wspaniałe i słodkie pomysły. Jesteś przeurocza jak całe stado malutkich, kilkudniowych kociąt - uśmiechnął się delikatnie. - Cokolwiek zrobimy razem, będzie wspaniałe - istotnie, czuł, że razem mogą wiele osiągnąć. Podziwiał ją, zarówno jako kraj jak i osobę... Nie wiedział, czy wolno mu było też myśleć o niej jako o kobiecie... Przecież jeszcze niedawno była taką malutką dziewczynką, prawie jego siostrzyczką... Wyrosła, dojrzała... Wypiękniała... Lecz wciąż pozostawała urocza, niczym piękne kwiaty na polanie.

Mei zaśmiała się wesoło, rumieniąc się przy tym. - To fakt, kociaki są urocze. Uwielbiam je. Zresztą małe pieski też - odparła z uśmiechem. Kiku zawsze miał takie dziwne porównania. Ale były całkiem urocze. No i cieszyła się, że myśli o niej w ten sposób. Że on też ją lubi. Tak jak ona go. I nie tylko ona. Tajwańczycy dobrze wspominali czasy kiedy Japonia pilnowała wyspy. - Czy słowo kawaii pasuje do mnie? - zapytała, rozglądając się dookoła by zaraz zerknąć na Japończyka.

- T-tak... Kawaii... To idealne słowo - słowo to oznaczało "słodki, śliczny, czczony", czyli oznaczało coś pięknego i bliskiego sercu. A taka własnie była. Była najpiękniejszym kwiatem jaki wyrósł pośród ruin jego serca. Była czymś wspanialszym nawet niż stada kociątek i szczeniąt. Była po prostu sobą. A to było najwspanialszym czym mogła być. Rumienił się delikatnie, idąc przy niej pośród tych zakochanych par. Czy byli do nich podobni? Czy mogli być szczęśliwi?

Tajwanka klasnęła delikatnie dłońmi i zaśmiała się. Ona uwielbiała wszystko co było kawaii. Popkultura Japonii była świetna. Było w niej tyle uroczych i słodkich rzeczy. Hello Kity chociażby. Śliczny kotek. No i masa tych uroczych stworzeń z komiksów i anime. Zawsze jej się podobały stroje lolit. Miały masę falbanek. Kiedyś nawet myślała żeby coś takiego sobie kupić. Złapała Kiku za nadgarstek i weszła z nim do sklepu, rozglądając się. - No, to czas na zakupy - odezwała się radosnym głosem.

Dziewczę przy nim miało w sobie coś z nieodgadnionego uroku i wiele niewinnego piękna. Cieszył się, że mógł z nią rozmawiać. Pamiętał, że zranił wiele osób, często robił rzeczy wbrew czyjejś woli, chcąc tej osobie pomóc, a co najmniej tak to sobie tłumacząc. Był szczęśliwy, że ona go nie nienawidziła, tak jak czyniło to wielu innych. Czuł, że musi dbać o nią i spowodować u niej tyle uśmiechów, ile dawniej sprowadził łez. Nie znał jednak jej prawdziwych uczuć, nie wiedział czy cierpiała, nie wiedział, czy jest szczęśliwa. Jednak słysząc radość w jej głosie czuł ciepło w sercu. Szedł za nią jak posłuszny piesek. I naprawdę był szczęśliwy mając taką panią.

Fakt faktem, Japonia nigdy nie był aniołkiem. Kiedy miał pod swoim butem jej wyspę, również nim nie był. Jej ludzie trochę wycierpieli. Ale czy mieli to Japonii za złe? Patrząc na to jak Tajwańczycy uwielbiają japońską kulturę i popkulturę to raczej nie. Kiku nie był tak okrutny jak Chiny w pewnych momentach. Sama Mei z pewną melancholią wspominała dni panowania Kiku nad jej wyspą.
Złapała koszyk na zakupy i weszła między półki, zerkając dookoła z zaciekawieniem.
- Szukamy czegoś konkretnego? - obejrzała się na mężczyznę.

Chciałby móc cofnąć czas i wtedy zamiast siłą do domu swego ją sprowadzać, o rękę ją poprosić i dom dzielić... Lecz za późno już było... choć może kiedyś plan ten stanie się rzeczywistością.
Wyjął z kieszonki kartkę, na której miał listę zakupów i jej pokazał.
- Chyba Ty lepiej się na tym znasz niż ja, prawda? - uśmiechnął się delikatnie.

Wzięła od Kiku karteczkę i zaśmiała się lekko.
- Czy ja wiem? Ty lepiej znasz swoje sklepy ode mnie. Ja nie mieszkam tutaj - odparła mu z rozbawieniem i pchając wózek na zakupy ruszyła powoli między regały by znaleźć to wszystko co chłopak miał spisane na liście. A może i parę dodatkowych rzeczy się kupi. Zobaczymy co jej wpadnie oko.
- Więc, chciałeś sobie po prostu zrobić ciasto akurat dzisiaj? Czy fakt, że są walentynki nie miał na to wpływu? - zapytała, sięgając po jeden z produktów.

- Trochę miał... Po prostu pomyślałem, że wszyscy będą dziś jeść czekoladki i też chciałem zjeść coś słodkiego... A nie sądziłem, że coś dostanę... - zarumienił się intensywnie. - A teraz chciałbym Ciebie poczęstować ciastem, w zamian za czekoladki... - był wyraźnie zawstydzony. Nie umiał okazywać swoich uczuć i czuł się z tym niepewnie.

- Ach. Rozumiem. To chyba normalne? Nie każdy dostaje coś w walentynki, a słodycze zawsze są dobre - odpowiedziała, sięgając na jedną z półek po produkt. Sama lubiła czasem zjeść sobie coś słodkiego. Szczególnie w taki dzień. Albo jak miała kiepski humor. Cukier zawsze poprawiał jej nastrój.
- Dostałeś kiedyś już coś na walentynki? - zapytała z czystej ciekawości. Wiedziała, że co do narodów to większość Azjatów nie przepadała za Kiku. Albo może dostał coś od człowieka?