Kawiarnia w Północnej Korei

Tak, była jeszcze bardziej zadowolona, że ją przeprosił, jak należy. Znaczy, nie żeby wcześniej nie przepraszał wystarczająco... Ale o ile to było inne! Wtedy tylko siedział w kawiarni i się tłumaczył. A teraz wydawało się, że nawet pomimo sytuacji, w jakiej się znalazł i tej radości, naprawdę chce przeprosić. A może już nie ma tego na myśli? Zresztą, kto go tam wie.
- Chcę usłyszeć, co mówiłeś przed chwilą!- Nie miała jednak ochoty bawić się w zgadywanki, choć opcja "powiem, co tylko będziesz chciała usłyszeć" była kusząca. Jeszcze trochę i może zacznie wychwalać jej szefa, bo tak mu każe. Albo zacznie wychwalać ją... o, to by miało sens, musi się nad tym zastanowić.- Inne sposoby? Na przykład jakie?- nachyliła się; złapała go za ubranie i szarpnęła tak, aby patrzeć mu w oczy, równie zła jak przedtem, gdy w kawiarni go o coś wypytywała.

Pociągnięty ku górze stanął, patrząc jej w oczy.
- Gdybyśmy byli ludźmi, to klęcząc przed Tobą mógłbym wyjąć z kieszeni pierścionek, jak to ludzie czynią, gdy mają przed sobą kogoś tak wspaniałego jak Ty. A wtedy nie musiałbym szukać wymówek, by się z Tobą spotkać - nadal się uśmiechał, przez co wyglądał nieco jak psychopata, który przedawkował pewne substancje wspomagające.

- A, o to ci chodzi... Wtedy codziennie bym ci przypominała, czego to złego nie zrobiłeś- zauważyła pozornie spokojnie, choć widać było podenerwowanie. Nawet nie złość, tylko zwykłą... niezręczność? Coś w tym guście. W różne relacje się pakowała, ale nikt nigdy nie dał jej w taki sposób do zrozumienia, o co mu chodzi. A już na pewno nie on. Postanowiła zatem skupić się na czymś innym, aby móc poroztrząsać temat potem, na osobności. Poklepała go mocniej po policzku. Chrząknęła.- I przestań się tak szczerzyć, bo dziwnie wyglądasz. Jak jakiś psychopata- skrzywiła się.

- Gdybyśmy byli ludźmi to może codziennie obrywałbym za niewyniesienie śmieci czy wypominałabyś mi, że w szkole ciągnąłem Cię za warkocze... To byłoby o wiele lepsze niż to, co stało się między nami. Wtedy mógłbym nawet codziennie dostawać kapciem, bylebyś była szczęśliwa - poklepany uśmiechnął się jeszcze szerzej i nie mógł nuż się uspokoić. - Wiesz... Jak widzę, że już się wyżyłaś to nawet mi jakoś ulżyło - zaśmiał się, a że zapomniał już jak brzmi jego własny śmiech, zabrzmiało to nieco niepokojąco. - Wyobraź sobie, że bylibyśmy ludźmi... - rozmarzył się nieco, przez co już wyglądał normalniej. - Wychowywalibyśmy się razem? A Chiny byłby mamą... Nie, tatą raczej... Choć nie byłby też złą mamą... Czy może byśmy spotkali się gdzieś w szkole? Albo na jakiejś wycieczce. A potem bym pisał do Ciebie listy, jakbym wrócił do domu. Może urodzilibyśmy się dawno temu i dziś już nas by nie było. Albo byśmy byli starzy... Albo... Może urodzilibyśmy się dopiero teraz? Poznali się na studiach za granicą... I bylibyśmy szczęśliwi. Albo... Nie znalibyśmy się w ogóle... - posmutniał nieco. - Jak myślisz... Czy jako ludzie bylibyśmy szczęśliwi?

Słuchała, jak to zapuścił się w rejony rozważań natury różnej i choć z grzeczności mu nie przerywała, dawała mu swoją mimiką do zrozumienia, że niezbyt jej się to podoba. Odwaliło mu na dobre czy poprzestawiało mu się po tym, jak za mocno go uderzyła?
- Jeszcze się na tobie nie wyżyłam do końca. I co ty właściwie pierdolisz?!- spytała w końcu.- Nie będziemy ludźmi, więc po co mamy sobie wyobrażać, co by było gdyby. To tylko strata czasu. Choć jako ludzie na pewno bylibyśmy szczęśliwi. Żyłabym spokojnie bez zastanawiania się, co przez ciebie przeszłam. I pewnie w ogóle mogłabym cię nie poznać- dodała lodowatym tonem. Bardzo chciała sprowadzić go na ziemię.

- Ja byłbym szczęśliwy, gdybym był człowiekiem, a Ty moją siostrą... Broniłbym Ciebie, zaplatał Ci warkocz...Wtedy byś nie musiała mnie nienawidzić - uśmiechnął się delikatnie. - Nawet bez warkocza jesteś piękniejsza niż wiosenne kwiaty. Choć brakuje mi go... Ale skoro taka jest Twa prawdziwa postać, taką zaakceptuję i taką będę podziwiał.

- Możliwe, że i wtedy bym cię nienawidziła. Pokrewieństwo nie ma tu nic do rzeczy- zauważyła, równie chłodno jak przed chwilą. Są personifikacjami, ale siłą rzeczy ich relacje są praktycznie takie same, jak te ludzkie. Hyesoo była zatem w stanie wyobrazić sobie, że nawet jako ludzie rodzeństwo ona i Kiku nie dogadywaliby się idealnie.- I nagle coś bardzo mnie chcesz podziwiać. A jeszcze w kawiarni mówiłeś, że mogłam nie ścinać włosów... aż tak się zadurzyłeś? Czy może w tej herbacie coś było?- zdawało się, że chce go pociągnąć za język. Jasne, domyślała się, czemu mówił to, co mówił. Pomimo to, chciała go podręczyć wyciąganiem z niego niektórych kwestii.

- Nie wiem, co ludzie w Twoim kraju dodają do herbaty, więc czy coś w niej było, Ty wiesz najlepiej. Mówiłem, że żałuję, że nie masz już swego warkocza. Ale przecież nie mam żadnej magicznej zdolności, która sprawi, że on się pojawi. Tak więc muszę zaakceptować obecną sytuację. Mogę jednak mieć nadzieję, że ona się zmieni. Ale są rzeczy, których nigdy nie zaakceptuję. I ku ich zmianie będę dążył. Zrobię wszystko, byś nie musiała mnie nienawidzić. Byś nie chciała mnie nienawidzić... Bo wiem, że są ludzi, których nie chcesz nienawidzić, choć musisz, a także tacy, których chcesz nienawidzić, choć nikt Cię nie zmusza - patrzył jej w oczy, choć zwykle tego nie robił. Czuł jednak, że są to słowa, których nie można wypowiedzieć w przestrzeń.

Nie do końca podobało jej się to, że Kikuś wciąż chce parę rzeczy u niej zmienić, ale lepsze to niż jego pieprzenie o tym, co by było, gdyby byli ludźmi. Już niech lepiej wróci do czepiania się. Wtedy i ona będzie wiedziała, jak reagować.
- Pamiętaj tylko, żeby nie dążyć w tych zmianach zbyt daleko- rzuciła ostrzegawczo. Mimo wszystko nie miała ochoty, żeby jej ingerował i dlatego właśnie tak mu wcześniej słodziła. Liczyła, że w taki sposób lepiej owinie go sobie wokół palca i ten nie będzie wtrącał się nadmiernie w nic, czego zmiany by nie chciała.
Przez chwilę nie odpowiadała, gdy mówił o jej nienawiści. Zastanawiała się siłą rzeczy nad tymi, których mogłoby to dotyczyć. Zacisnęła usta.
- A ty, do której z tych grup niby się zaliczasz?- Spytała go.- Do tych, których nie chcę nienawidzić, a muszę, czy do tych, których nienawidzę sama z siebie?

- Nie muszę dążyć do zmienienia Ciebie. Już widzę, że się zmieniasz. Nie muszę więc ingerować siłą w naturalny bieg rzeczy. Ludzie często zmieniają strumienie w rowy nawadniające uprawy ryżu. Ja zaś myślę, że znalazłem strumień, przy którym mogę posadzić ryż, a on sam go nawodni - uśmiechnął się delikatnie. Krew na jego dłoni zakrzepła, nie kapała więc, a rana mogła zostać zamknięta, dzięki działaniu zgromadzonych trombocytów. Zrobił krok ku niej, by być nieco bliżej. Zastanawiał się nad tym jak bardzo było to pytanie skierowane ku niemu, a jak bardzo własne przemyślenia, które nie mogły zostać przemilczane. - Wiem, jaka jest poprawna odpowiedź. Wiem, co powinienem powiedzieć. Ale wiem też, że te dwie odpowiedzi nie są jedną, tożsamą odpowiedzią.

- Miło, że tak uważasz- odparła bez większych emocji. Miło było usłyszeć coś takiego, aż utwierdzało ją w przekonaniu, że idzie dobrą drogą. A skoro nawet on to przyznaje, to tym lepiej. Gdy o tym pomyślała, aż spojrzała na niego, jakby chciała powiedzieć "a nie mówiłam?".
Zaplotła ręce na piersi, gdy się do niej zbliżył.
- Więc nie powiesz? Niech ci będzie- wzruszyła ramionami. Niezbyt to okazało, ale uważała, że szkoda, że Kiku nie powiedział, jak to widzi. Skoro wydaje mu się, że tak dobrze wie, co jej w głowie siedzi...

Zrozumiał, że nie zauważyła, iż spostrzegł, że idzie ona w kierunku już wcześniej wyznaczonym jej prze świat, nie zaś w tym, który naprawdę chciała osiągnąć. Powiedział jej, choć nie dosłownie, że idzie ona kierunkiem, z którego on mógłby skorzystać przy małych zmianach. I tego nie skomentowała. Ani nie oburzyła się o to, że insynuuje, iż każe ona mówić nieprawdę, gdyż poprawna i prawdziwa odpowiedź miały być sobie różne. Zdziwiło go to. Przez chwilę miał ochotę położyć dłoń na jej czole, by sprawdzić, czy nie ma gorączki. Lecz jedynie przyglądał się jej badawczo.

Nawet nie zauważyła, że właśnie to chciał powiedzieć. Odebrała to bardziej jako potwierdzenie, że zmiany, jakie wprowadziła, były dobre. I że nawet ktoś tak pozujący na państwo produkujące wiele jak Kiku mogliby skorzystać z jej wpływu. Następnym razem mógłby się nauczyć mówić bardziej dosłownie. Chociaż troszeczkę.
Niewiele się zmieniła. Starała się chyba na niego zbytnio nie gapić, choć z jakąś ciekawością przyglądała się jego twarzy. W końcu nie zawsze mogła zobaczyć na niej własnoręcznie wytegowaną krew.
- Coś jeszcze chcesz?

- Chcę tylko byś była szczęśliwa. Powiedz mi więc, co powinienem czynić. Co powinniśmy uczynić wspólnie. Powinniśmy spisać warunki współpracy, jeśli ona nastąpi - wydawał się być podejrzanie szczęśliwy, gdy patrzył na nią.

- Bardzo formalnie chcesz... to w sumie dobrze. Tylko coś za szczęśliwy się wydajesz. Myślisz, że teraz zrobię wszystko, co ty chcesz? Czy o co ci znowu chodzi?- prędzej przychodziła jej na myśl taka interpretacja niż to, że z emocji tak się cieszył. No bo nawet jak na emocje to wydawało się podejrzanie przesadzone. Wydawała się więc nabierać podejrzliwości wobec niego.- Musimy zacząć od pomagania sobie, żeby wyplenić amerykańskie wpływy ze swoich ziem. Nie potrzebujemy ich. Ty także nie, z tego, co widzę- zaczęła rzeczowym głosem, choć złapały ją wątpliwości. Gdy jakiś czas temu proponowała dokładnie to samo, tylko w nieco inny sposób, odmówił. Oby teraz się zgodził.

- Mówię właśnie o negatywnych wpływach. Pozytywne możemy zatrzymać. Przynajmniej się do czegoś nadadzą...- zamilkła na chwilę. Już miała zacząć go podjudzać, że co mu zależy, że przecież mógłby robić to samo, co Ameryka, przecież im się należy... Tylko to pieprzone wpakowanie się w próbę wykiwania go. Nie odpowiadało jej to do końca, ale pocieszała się jednym: jak już uda jej się go namówić, to wtedy będzie robiła, co chciała. Może nawet nie będzie się czepiał, wiedząc, do czego może się posunąć.- Zatem, od tego zaczniemy. Wyjaśnimy ludziom, czemu niektóre wpływy są złe i czemu mają się nim sprzeciwiać. Coś dalej?

- Gdy już ludzie zrozumieją, czego nie powinni robić, powinniśmy nauczyć ich jak produktywnie wykorzystać czas i w co zainwestować, gdy nie wydają pieniędzy na nieodpowiednie rzeczy. Trzeba będzie rozbudować gospodarkę, by ludzie mieli u siebie lepsze rzeczy niż wszystko o czym inni mogliby marzyć. Dać im jak najwięcej dobrych wpływów, w edukacji i gospodarce. By wiedzieli co i jak robić. Ale także mieli możliwość zastąpienia lepszą rozrywką tej gorszej, a także, by na pewno mieli odpowiednią ilość miejsc pracy i pieniędzy, by mogli robić to, co robić powinni. - wiedział, że zastąpienie własnymi produktami wszystkiego, co dostają z zewnątrz, nauczenie ludzi na nowo tradycji będzie trudne. Ale własnie to powinno ich uchronić przed uzależnieniem od innych, zwłaszcza tych, którzy kochają wojny.

- To już jest, wystarczy tylko to rozpowszechnić- zauważyła, gdy wysłuchała, co on planuje. I jak. Niezbyt myślała tu o zmienianiu własnego kraju, którego jej zdaniem aż tak zmieniać nie trzeba było. A już na pewno nie z większą pomocą Japonii. Jej ludzie sami zaczęli go zmieniać, gdy coś przestało im się podobać. Nawet nie była zła z tego powodu, choć nie było to w smak jej szefowi. Póki robili coś sami z siebie, a nie pod wpływem kogoś z zewnątrz... Więc spoko, pokiwa głową i uda, że "tak zrobimy".- Powinno pójść łatwo, wszyscy tego chcą. Nawet ci twoi parszywi nacjonaliści...

- W każdym kraju są nacjonaliści brani za patriotów i patrioci brani za nacjonalistów - powiedział ogólnikowo. - Wiem, że Ty umiesz bardzo łatwo wyedukować nowe pokolenie według ogólnie przyjętej doktryny, niezależnie od tego, co wpajają mu poprzednie pokolenia. Jednak, trzeba pamiętać o różnicy między edukacją, a indoktrynacją. Musimy stać się na tyle wspaniali, by ludzie sami tak o nas myśleli, bez zmuszania ich do tego.

- Może u ciebie o niezmuszanie trudno, ale nie u mnie- stwierdziła złośliwie.- Ludzie widzą, co się dzieje, i sami wyciągają odpowiednie wnioski. Chcesz, to mogę cię tego nauczyć- zaproponowała.- Bo teraz to umiesz co najwyżej nauczyć nowe pokolenie, jak grać w gry. Potrzeba im siły. Mogę się tym zająć. Jak mi pozwolisz, oczywiście- dodała szybko, bo jednak wypadało się nie wpraszać za bardzo. Jeszcze by się kapnął, że coś tu nie tak.

- No tak... byłoby ciężko. Tylko też chcę się na coś przydać. Ty możesz od biedy zrobić coś w moim kraju, w porządku- aż dziw, że się zgodziła, skoro jeszcze do niedawna się zapierała, że żadnej pomocy od niego nie chce. Czyżby Kiku uznał, że tak bardzo zmieniła zdanie?- Ale ja chcę pomóc z czymś u ciebie. Teraz umiem rzeczy, których nie umiesz ty, a których znajomość może się twoim ludziom przydać. Dzięki nim będziesz mógł wyrosnąć na bardziej niezależne państwo- sama czuła, że pieprzy od rzeczy, byle tylko on się zgodził. A może...? Może właśnie dlatego nie zgadzał się całkowicie na jej propozycje? Zmrużyła oczy, niezadowolona z tego. Miała czas. Tyle że nie chciała go tracić na subtelne odgrywanie się na Japonii.

Zarumienił się nieco, a w jego oczach pojawiło się wzruszenie. Nigdy nie sądził, że tak bardzo chciałaby mu pomóc. Jednak po chwili ciepłe uczucia z jego serca zmyło zimne podejrzenie.
- Nie powinnaś się za bardzo przemęczać. To ja powinienem odkupić winy, pomagając Ci. Ty nie masz powodu, by tak dbać o mnie. Poruszyło mnie jednak Twe zaangażowanie - powiedział poważnie, jednak uśmiechając się z niejaką czułością.

- Nie będę przemęczać się bardziej niż wtedy, gdy kazałeś mi pracować całymi dniami- rzuciła marudnie. Na swój sposób urocze, że Kiku tak zareagował. Tylko czy naprawdę nie zaczął czegoś podejrzewać? Cholera. No dobra, Hyesoo bywała w tym kombinowaniu subtelna jak ruska broń, ale naprawdę się starała. Chyba za mało. Albo za bardzo. Zamyśliła się.- Mam jeden powód. Znienawidziłam cię za to, co zrobiłeś, ale nie mogę patrzeć, jakiego pieprzonego frajera mam za morzem- powiedziała w końcu z przekonaniem.- Choćby to chciałabym zmienić. Inaczej jak wybuchnie wojna, to nawet nie zauważysz, jak cię pokonają. Ale ty też mi pomóż- dodała, gdy przyszło jej do głowy, że o to też musi zahaczyć. O ile prościej byłoby po prostu znowu mu przylać!- Masz nowoczesną broń, przyda mi się. Wojsko musi w końcu wymienić starą.