Unia kalmarska

Unia kalmarska. Unia jednocząca całą Skandynawię. Trzy państwa i ich podopieczni pod jednym dachem. Zrobiło się trochę tłoczno. Tyle osób w jednym miejscu. Każdy z innym charakterem. Nic więc dziwnego, że czasem bywały spięcia. Było głośno, ale za to nieraz radośnie.
W tym tłumie ludzi była też jedna ruda owieczka. Trzymająca się nieco z boku. Najchętniej spędzająca czas w towarzystwie Norwegii i Islandii choć i Danię trochę lubiła. Ale kiedy wszyscy blondyni zbierali się w grupę, ona szła do Grenlandii. Osoby, która, tak jak ona, wyglądała inaczej od reszty. Świetnie się dogadywali i mieli masę wspólnych tematów. Najczęściej rozmawiali o zwierzętach lud duchach. Flo zawsze marzyła o tym by widzieć magiczne stworzenia, jak jej bracia. Potrafiła tylko je wyczuć, ale może kiedyś w końcu je zobaczy.
Dzisiaj niestety Grenlandii nie było. Został u siebie, bo był chory. Nie wiadomo co mu było, ale przecież dziewczyna nie będzie go męczyć. Dzisiaj więc, gdy skandynawska piątka się zebrała razem, ona siedziała sobie na uboczu, czesząc szczotką swoją owieczkę.

Pan Szwecja znowu kłócił się z Danią... to nie było zbyt miłe... Młodzieniec wolał więc odejść na bezpieczną odległość. wiedział, że Norwegia dobrze ich przypilnuje, pozwoli im wyładować złość na tyle, by za następnym razem nieco się opamiętali, a jednocześnie nie pozwoli im zrobić sobie czy otoczeniu zbyt dużej krzywdy...Więc mógł zostawić ich samych. Powoli szedł przed siebie, aż usłyszał beczenie słodkiej, małej owieczki.
- Ojej... - spojrzał ku niej, gdy ją zobaczył. Przy owieczce siedziało niewinne dziecko z ogromnymi oczami. - O.. Cz-cześć... - powiedział nieco zawstydzony. - T-też się boisz jak się kłócą...? - nie wiedział jak zagadać. Cóż, Finlandia nie bez powodu słynie z introwertyków. Dziewczynka przed nim wydawała się być urocza i niewinna. Nie chciał, by jej piękne oczy koloru nieba stały się wylewającym z brzegów oceanem łez.

Dziewczynka na oko miała jakieś dwanaście lat. Uniosła wzrok na Fina słysząc jego głos.
- Cześć - odezwała się z lekkim uśmiechem. Była zdziwiona, że chłopak nie siedział z resztą przy stole. Zawsze tam przesiadywali razem.
- Bać się? Czego? - zapytała go z lekkim rozbawieniem. Kłótnie były czymś normalnym wśród facetów. Zawsze mieli wybuchowe charaktery. Łatwiej było ich zdenerwować niż kobiety. - Oni kiedyś byli wikingami, to normalne, że się tak zachowują. Chociaż mój braciszek jest spokojniejszy. - zastanowiła się nad tym chwilkę. Niby też wiking, ale zupełnie inny. Może dlatego, że znał się na magii? Nie musiał używać tyle siły fizycznej. Odłożyła szczotkę na bok i poklepała owieczkę po łebku. - Dopóki się nie biją na poważnie to nie martwię się. - dodała ze skinięciem głowy.

- Z ich kłótniami to nawet nie wiadomo kiedy od słów przejdą do czynów, a potem skończy się na złamaniach albo zamianie kogoś w szczura... Twój brat też się czasami dołącza... Dlatego własnie wolałem się ewakuować... Nie chcę znowu skończyć jako krzesło po tym jak spróbuje zmienić w coś Danię, a on ucieknie... Szwedek przypadkiem na mnie usiadł... No... Niemiłe wspomnienie... - ukucnął przy niej spokojnie. - Mogę pomóc w czesaniu owieczki? Wydaje się być przy Tobie szczęśliwa... Też chciałbym kogoś tak uszczęśliwić...

- Ale brat raczej właśnie nikogo nie pobije. A czar zawsze można cofnąć. Podobno nawet można uleczyć czarami, ale nie wiem czy on takie zna - wzruszyła lekko ramionami. Spojrzała na swoją owieczkę, a potem z powrotem na Finlandię. Nieco zdziwiona jego słowami - Nie masz żadnego zwierzątka? - zapytała go. Myślała, że dużo takich jak oni osób ma jakiegoś towarzysza. Ona owieczkę, młodszy braciszek pana Puffina. Starszy miał trolla. To nie zwierzątko, ale też jakiś towarzysz.

- Twój brat posiada siłę o wiele większa niż wszelaka fizyczna siła. I przez to jest najbardziej przerażający. Prawie tak jak Pan Szwedek - powiedział z przejęciem, drżąc lekko. - Mam pieska... znaczy panią psinkę, Hanatamago. Też jest taka futrzasta jak owieczka. Wiesz... Chciałbym uszczęśliwić jakiegoś człowieka, nie tylko zwierzątka.. - zamyślił się nieco, czując niejaki smutek i powiew samotności.

- Nie jest przerażający, bo nie atakuje. I jest spokojny. Nie to co Dania. On szybko robi się głośny - a ona za tym nie przepadała. Nie lubiła głośnych ludzi. Zwierzęta się przy takich bały. Jak na przykład jej owieczka. Nie lubiła głośnych dźwięków.
- Zwierzęta są lepsze od ludzi. Nie są złośliwe i nie odwracają się plecami. Nie są fałszywe - odpowiedziała, głaszcząc swoje zwierzątko powoli. - Nie masz nikogo bliskiego? Tak jak ja braci - zapytała, kierując spojrzenie na blondyna.

- Czasem to, co najbardziej niepozorne jest najbardziej niebezpieczne... Tak jak Twoja owieczka. Jak byłem mały to bardzo podobna mnie pogoniła. A to było straszne. Podobnie jest z Twoim braciszkiem... Jest jak owieczka, która jest urocza, dopóki się nie zdenerwuje - nie wspomniał, iż sam był podobny takiej istocie, kimś, kogo się nie denerwuje. - Wiesz, mam kogoś, kto jest taki jak Ty... Znaczy, nie do końca chce być taka jak Ty. Słyszałaś o Alandce? Trochę jest u Szwecji i mnie... ale bardziej lubi Szwecję, a ode mnie chce odejść... Chciałbym mieć kogoś kto mnie lubi tak jak Ty Norwegię... - westchnął smutno, a z jego oczu przebijała samotność.

Przechyliła lekko głowę kiedy Fin wspomniał o jakiejś innej owcy. - Pogoniła? To musiała być dziwna owca. Owce są bardzo łagodne. To na pewno nie był baran? Baranki to jednak bronią swojego stada - tak, Flo prędzej by podejrzewała, że to jakiś baranek pogonił chłopaka. W końcu przewodnik stada musi je chronić. Skinęła lekko głową na kolejne słowa. Słyszała o Wyspach Alandzkich. Zazdrościła jej troszkę takiej dużej ilości wysp.
- Brat opiekuje się mną odkąd tylko pamiętam. Ciężko nie lubić kogoś takiego. I nie być wdzięcznym za opiekę. Teraz jeszcze jest Islandia, którym mogę się opiekować. A Alandka na pewno cię lubi. - stwierdziła z lekkim uśmiechem.

- O, racja, racja... Ja to jestem baran, że baranów nie rozróżnię... Wiesz, to było tak traumatyczne, że aż nie pomyślałem co to było... - spojrzał jej w oczy, widząc czystą miłość, gdy mówiła o bracie. To było takie piękne. Chciałby, by ktoś miał własnie takie oczy mówiąc o nim. - A nie jesteś czasem zazdrosna? Braciszek musi opiekować się Tobą i Islandią, musisz się nim dzielić... A Alandka... Ona chyba kogoś innego lubi bardziej niż mnie... - westchnął smutno.